Μέχρι και εκλογές δίνεις στον λαό, προκειμένου να μη σε ζαλίσει με τις καθημερινές του σκοτούρες.
Του φτιάχνεις καμπύλες, νούμερα, ποσοστά, φωνάζεις δυο επικοινωνιολόγους (κανονικούς, όχι εμπριμέ, όπως κάτι "παλιόφιλοι"), ρίχνεις και τον χορηγό και έτοιμο το μπαλκονάκι, σαν τα χρόνια τα καλά.
Τα μπαλκόνια έγιναν, όμως, ισόγεια πολιτικών, κεντρικών και πολυτελών γραφείων. Εκεί πάει ο επόμενος ηγέτης, χωρίς σακάκι, γραβάτα. Δέκα άτομα ασφάλεια ανά τετραγωνικό μέτρο και τελευταίες χειραψίες με τους χειροκροτητές, οι οποίοι περπατούν με δυσκολία ανάμεσα σε κάμερες και χαμογελαστούς δημοσιογράφους. Ολοι ζουν μύθο, θα βγουν σέλφις, θα ποστάρουν και τα απαραίτητα κουότς περί ζωής, πολιτικής, νίκης και πάμε στη Δευτέρα.
Ο κάθε επόμενος ηγέτης, θα γίνει προηγούμενος, όπως και ο προηγούμενος προσδοκά να ξαναγίνει επόμενος. Κι αυτό αρέσει στον Ελληνα, γιατί πρέπει κάπου να ρίξει ανάθεμα για τις μίζερες μέρες του.
Και ο προηγούμενος σταυρώθηκε, αφού πρώτα έγινε επόμενος.
{Γελά το διευθυντήριο των Βρυξελλών, χαίρονται οι πολιτικές οικογένειες της Ελλάδας, οι οποίες αναπαράγονται και διαχρονικά ανακυκλώνονται τα μέλης του. Κομμάτα, υπάρχουν πολλά. Κι αν δεν υπάρχουν, δημιουργούνται... εύκολα}
Ο αυλικός σφίγγεται, αλλά του έγινε συνήθεια, μωρέ.
Ξέρει αυτός από κέρματα, μουσικές παραγγελιές και κείμενα κατά παραγγελία. Ηγέτης στην παροικία της παρίας, προσπαθεί να μάθει βασικά ελληνικά, μήπως και συντάξει ολόκληρη πρόταση.
Και, όταν λέω "ολόκληρη", μη φαντάζεστε τίποτε ακραίο. Max πέντε λέξεις.
Ψάχνεται με το παριάκι, μήπως και βγάλει κάτι που δεν είναι fake news, γι' αυτό και ασχολείται με το τί βγάζουν οι άλλοι.
Οταν θα δεις τα μούτρα σου σε αφίσα, μη σου φανεί παράξενο. Για φτύσιμο θα είναι, όπως και τα ασύντακτα κείμενα, τα οποία μυρίζουν από απόσταση.
{Προσπαθώ να σε βρω στον σωρό της φωτό. Δυσκολεύομαι...}
