Στη μονταζιέρα

Εχω κοινά με τον Πρίφτη. Είμαστε διαφορετικού τύπου προπονητές, αλλά έχουμε συμβατότητα ως προς τον τρόπο προσέγγισης του περιβάλλοντος που μας χαλά.

Ο άνθρωπος -προπονητικά- είναι αυτός που είναι. Αυτά που κρατά μέσα του, όμως...

Το σκυμμένο κεφάλι, η σεμνότητα, πες το και πραότητα, δεν ταιριάζει σε αυτή την μίζερη πόλη. Την -απόλυτα- μίζερη πόλη. Ασχέτως ομάδας.

Ο Πρίφτης σπάνια χρησιμοποιεί δικαιολογίες, όταν το σύνολό του παίζει αλάνα.

Ο αντίστοιχος του ποδοσφαίρου, το σύνολο του οποίου προκαλούσε λύπη όπου έπαιζε, δεν είχε την ευθυξία να βγει και να πει κάτι αληθινό. Ιστοριούλες για τους φίλους του, που τον χτυπούσαν στην πλάτη, τον πήγαιναν βολτίτσες και τα συναφή. Κι αυτοί οι φίλοι του, τον άδειασαν, μετά τα χηνάρια.

Βέβαια, αυτοί οι φίλοι είναι φίλοι των πάντων. Και εκ.... τιμητές.

Ο Αναστό δεν παραιτείται. Είναι άλλης φιλοσοφίας, ακατανόητης. Οσο ακατανόητα είναι και τα όσα έκανε εντός αγωνιστικών χώρων.

{Οι προστάτες πράττουν βάσει δεοντολογίας. Το λένε και οι ίδιοι, επιλέγοντας ειδήσεις}

{Το compilation των αλενατορικών δηλώσεων φεύγει για Πέτρο Κωστόπουλο}

{ Γράψτε ότι φταίει ο Πρίφτης}