Του φτιάχνεις καμπύλες, νούμερα, ποσοστά, φωνάζεις δυο επικοινωνιολόγους (κανονικούς, όχι εμπριμέ, όπως κάτι "παλιόφιλοι"), ρίχνεις και τον χορηγό και έτοιμο το μπαλκονάκι, σαν τα χρόνια τα καλά.
Τα μπαλκόνια έγιναν, όμως, ισόγεια πολιτικών, κεντρικών και πολυτελών γραφείων. Εκεί πάει ο επόμενος ηγέτης, χωρίς σακάκι, γραβάτα. Δέκα άτομα ασφάλεια ανά τετραγωνικό μέτρο και τελευταίες χειραψίες με τους χειροκροτητές, οι οποίοι περπατούν με δυσκολία ανάμεσα σε κάμερες και χαμογελαστούς δημοσιογράφους. Ολοι ζουν μύθο, θα βγουν σέλφις, θα ποστάρουν και τα απαραίτητα κουότς περί ζωής, πολιτικής, νίκης και πάμε στη Δευτέρα.
Ο κάθε επόμενος ηγέτης, θα γίνει προηγούμενος, όπως και ο προηγούμενος προσδοκά να ξαναγίνει επόμενος. Κι αυτό αρέσει στον Ελληνα, γιατί πρέπει κάπου να ρίξει ανάθεμα για τις μίζερες μέρες του.
Και ο προηγούμενος σταυρώθηκε, αφού πρώτα έγινε επόμενος.
{Γελά το διευθυντήριο των Βρυξελλών, χαίρονται οι πολιτικές οικογένειες της Ελλάδας, οι οποίες αναπαράγονται και διαχρονικά ανακυκλώνονται τα μέλης του. Κομμάτα, υπάρχουν πολλά. Κι αν δεν υπάρχουν, δημιουργούνται... εύκολα}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου