"Οσα 3ποντα και να χάσω, θα συνεχίσω να σουτάρω"

Κάπου 14 ετών ήμουν, στις μάχες με τη Μπενετόν. Το 1997 ήταν μπασκετικό έτος και ο Αρης πάλευε για να γίνει ό,τι έγινε στις 3 Απριλίου του ίδιου σωτήριου έτους. Στις κερκίδες του Παλαί, 5.500 λαού (το λέει και η ΕΡΤ 3, που πάντα ξέρει κάτι παραπάνω), γιουχάρει τυπάδες... τύπου Ρέμπρατσα και Χένρι Ουϊλιαμς, Πίτις κ.λ.π.

Ο Αμερικανός, είχε ιδιαίτερο στυλάκι εκτέλεσης. Εστριβε περίτεχνα το δεξί πόδι και σούταρε μάγκικα με το αριστερό χέρι. Μόνο που σε εκείνο το παιχνίδι, στις αρχές Μαρτίου, τα ποσοστά του ήταν σαν του Τσίπρα στις προσεχείς εκλογές. Ταπεινωτικά...

Ο Ουϊλιαμς έχει σπάσει στεφάνια, οι μοδάτοι Ιταλοί έχουν χάσει με τέσσερις πόντους και μας περιμένουν στο Τρεβίζο, με την ελπίδα ότι θα πηγαίναν Τελικό Κόρατς. Το παιχνίδι έχει τελειώσει υπέρ του Αρη και ο αριστερόχειρας, γεμάτος αυτοπεποίθηση γκαρντ, λέει σε εφημερίδα της πόλης που (δεν) πουλούσε Αρη και σε δημοσιογράφο (;)-παράγοντα της (τότε και τώρα) εποχής...

"Οσα τρίποντα κι αν χάσω, δεν σταματώ να σουτάρω. Δεν απογοητεύομαι ποτέ...". Αν και δεξιόχειρας, ένιωσα "ένα" με τον μαύρο (και όχι έγχρωμο, Χένρι) και, ακόμα και σήμερα, νιώθω έτσι...

Θα σουτάρω, όσο θέλω, με όποιο στυλ θέλω και, όσα κι αν χάσω, θα σας έχω πλάτη...

Καλό παράδεισο, Χένρι Ουϊλιαμς...

{Για τους αρεστούς, τα φιλαράκια που ενθαρρύνουν τις απειλές... και με τα δύο χέρια}

{Οσο υλικό θέλετε...}